Wil je léren drummen of kúnnen drummen
Vroeger zat ik op blokfluitles. Dat was niet perse iets wat me vreselijk leuk leek, maar het hoorde destijds soort van bij de opvoeding. Net als dansles.
Na blokfluit-les mocht ik overstappen op de dwarsfluit. Dat vond ik wel echt super leuk om te doen en ik heb dan ook jarenlang gespeeld. Ik heb zelfs meerdere keren “opgetreden”. Zo verraste ik, met enige druk vanuit m’n ouders weliswaar, mijn oom en tante op hun 25 jarig huwelijk door samen met de ingehuurde band een nummer te fluiten en met kerst mocht ik samen met mijn mede dwarsfluiters optreden tijdens de kinder kerst-mis in de katholieke kerk :-).
Toen ik na een aantal jaren de dwarsfluit wel gezien had, wilde ik dolgraag op saxofoon-les. Maar helaas was dit op dat moment financieel thuis niet haalbaar.
Omdat ik geen zin meer had in de dwarsfluit ben ik uiteindelijk helemaal gestopt met muziek maken.
Een aantal jaren later kreeg ik alsnog de kans mijn droom waar te maken. Ik kreeg namelijk een geldbedrag van mijn oma. Zij vond het fijn om met een warme hand iets te geven aan haar kleinkinderen. Uiteraard kocht ik van mijn geld een saxofoon. Daar hoefde ik geen 2 x over na te denken!
Omdat ik al noten kon lezen en het verplichte karakter van muziekles mij ondertussen tegen was gaan staan, besloot ik mezelf te leren om de sax te bespelen.
De grepen leken aardig overeen te komen met de dwarsfluit, waardoor het enige echte grote verschil vooral leek te zitten in de manier waarop ik het instrument moest vasthouden. Recht vooruit dit keer in plaats van opzij. Nou, appeltje eitje toch?
Maar er bleek helaas nog een groot verschil: de techniek om geluid uit het instrument te krijgen. Dat viel me zwaar tegen. Het enige dat ik voor elkaar kreeg was dat ik binnen een paar tellen buiten adem was, zwarte vlekken zag voor mijn ogen en dat de druppels speeksel alle kanten opvlogen.
Na meerdere verwoede pogingen, zonder verbetering, merkte ik dat mijn interesse afzwakte en tot de dag van vandaag staat de saxofoon in mijn huis, te blinken op een standaard, zonder dat ik er ooit 1 liedje uit heb gekregen.
En mocht je ondertussen denken, leuk hoor, maar wat heb ik hier nu aan, lees dan toch nog even verder, want het gaat echt ergens naar toe 😉
Een aantal jaren geleden begon het muziek maken toch wel weer te kriebelen. Ik heb toen alsnog overwogen om weer op les te gaan. Ondertussen was mijn interesse qua instrumenten uitgebreid waardoor ik twijfelde over saxofoon-, piano- of drumles.
Maar het lukte me maar niet tot een besluit te komen. Telkens liet ik me tegenhouden door bezwaren als: “de tijden van de muziekschool komen me niet uit” of “een drumstel bespelen, dan krijgen we toch ruzie met de buren?”. Tot iemand me vroeg (en ik weet echt niet meer wie dat was, maar het was hoe dan ook een wijze man of vrouw): wil je de drum leren spelen of wil je kunnen drummen?
Mmmmmm ja daar zat uiteindelijk mijn grootste belemmering om tot actie te komen! Want ik wilde inderdaad heel graag een instrument kunnen bespelen, maar het aanleren daarvan daar had ik eigenlijk helemaal niet zo’n zin in.
Ik zag mezelf de mooiste klassieke nummers meespelen op de piano, of mezelf meedrummen met mijn favoriete bands, maar ik zag mezelf eigenlijk niet voor me in een muzieklokaaltje terwijl ik voor de 10e keer “boer er ligt een kip in het water” foutloos probeerde te spelen.
Ik wilde niet léren, ik wilde kúnnen!
En dat is natuurlijk helemaal oké, mits je kunt erkennen dat dat dan wellicht niet zo heel realistisch is. En dat kon ik. Vanaf dat moment had ik er vrede mee. Toen ik eindelijk besefte wat mij tegenhield, kon ik er ook makkelijker in berusten en heb mijn wens geparkeerd.
De reden dat ik je dit vertel is dat als het gaat om het willen veranderen van je eetgedrag, het net zo werkt. Als je niet wilt léren, maar je wilt het slechts kúnnen, dan kom je helaas van een koude kermis thuis. Het jezelf iets aanleren hoeft niet heel lastig of ingewikkeld te zijn, maar het gaat je hoe dan ook tijd en energie kosten. En iets doen wat je niet gewend bent voelt altijd een beetje ongemakkelijk, een gevoel dat je instinctief het liefst wilt vermijden.
Dit is dan ook de reden dat ik tijdens mijn intakegesprekken altijd vraag of mijn potentiele klanten bereid zijn om tijd en energie in zichzelf te stoppen. Want alleen de gesprekken met mij gaan er niet voor zorgen dat zij op een dag wakker worden en “het licht hebben gezien”. Daar zullen zij echt wat voor moeten doen.
En dat is precies waarom afvalmethodes als crash diëten of een virtuele maagband zo populair zijn: ze lijken ogenschijnlijk moeiteloos te zijn. Je hoeft zelf niet na te denken, je moet alleen maar doen en opvolgen wat er wordt gezegd. Niet zo gek dan ook dat deze methodes meestal niet tot een blijvend resultaat leiden.
Wil jij nu uit het patroon van afvallen en aankomen stappen, stel jezelf dan eerst eens de vraag: wil ik het kúnnen of wil ik het léren? Wellicht dat het antwoord hierop je direct wat inzicht geeft in de reden waarom het je tot nu toe nog niet is gelukt dit voor elkaar te krijgen ;-).