Huilebalk
Er heerst een lekker sfeertje in huize van Leersum als plotseling de sfeer om slaat.
Op de tv staat de wedstrijd Denemarken – Finland aan en verbouwereerd kijken we toe hoe daar langzaam aan paniek ontstaat wanneer spelers van Denemarken zich verzamelen om hun ploeggenoot heen, die is gevallen.
Of beter gezegd, die in elkaar is gezakt zoals blijkt wanneer binnen no time verzorgers over gaan tot reanimatie.
Bij ons thuis heerst doodse stilte. Ongeloof. De situatie is zo onwerkelijk dat het nog niet goed lijkt door te dringen wat er gebeurt. Maar de beelden spreken voor zich en langzaam voel ik de tranen over mijn wangen glijden.
Even neig ik in mijn oude kramp te schieten en probeer ik de tranen weg te slikken. Maar de pijnlijke sensatie die dit veroorzaakt achter in mijn keel, herinnert me er aan dat dit niet meer hoeft. Ik hoef mijn emoties niet meer te verdringen.
Nu weet ik dat, en het klinkt voor jou misschien heel vanzelfsprekend, maar voor mij was dat het zeker niet. Ik heb vroeger namelijk “geleerd” dat het hebben van emoties, of nou ja, eigenlijk het laten zien van deze emoties nou niet perse heel handig is.
Het tonen van je emoties kan namelijk reacties van anderen oproepen, het maakt je zichtbaar en laat dat nu net niet zijn wat je wilt wanneer je emoties in de eerste plaats voortkomen uit het feit dat je juist zo vreselijk zichtbaar bént. (volg je me nog ;-))
Tijdens mijn schoolcarrière ben ik namelijk behoorlijk gepest met mijn gewicht. Dit begon op de basisschool, redelijk onschuldig. Maar gedurende mijn hele middelbare schooltijd werd dit voortgezet en voor mij voelde het alles behalve onschuldig. Regelmatig was ik er letterlijk ziek van.
Maar waar ik nog veel beroerder van werd was het feit dat ik niet werd beschermt door volwassenen die wel het verschil hadden kunnen maken. Mijn ouders hebben dit overigens wél echt geprobeerd, door in gesprek te gaan met de ouders van mijn grootste pestkop. Helaas verergerde de situatie hierdoor juist en in mijn jonge brein was dat toch wel de “schuld” van die ouders.
Maar nog erger waren toch wel de leraren en leraressen die deden alsof hun neus bloedde. Zelf wanneer ik en plein public werd “aangepakt”, mijn verzuim de pan uitrees en ik toch herhaaldelijk (indirect weliswaar, maar hé ik was pas 13 of zo) om hulp “vroeg”.
Het enige dat het mij opleverde was de overtuiging dat het tonen van je emoties geen zin heeft, sterker nog, je wordt er flink voor afgestraft. Dat moet je dus niet doen!
Door mijn emoties te controleren, kon ik de situatie controleren. Althans dat dacht ik.
Jarenlang heb ik deze overtuiging vastgehouden. Ik moest sterk zijn, en zo min mogelijk de aandacht op mezelf vestigen, dan zou alles wel goed komen.
Tot ik er achter kwam dat die emoties hoe dan ook hun weg naar buiten wel weten te vinden en het verdringen van mijn emoties juist mijn relatie met eten verslechterde. Iets wat ik veel terug zie in mijn praktijk: emoties die zich een weg naar buiten verschaffen in de vorm van eetbuien en/ of lichamelijke klachten. Controle-verlies door controle-behoefte.
Ik heb dan ook geleerd dat je emoties beter toe kunt laten. Dat pijn nu eenmaal hoort bij het leven. Dat dingen nu eenmaal gebeuren en dat je niet volledig kunt controleren hoe je je voelt, dus dat je daar maar beter op een vredige manier mee om kunt gaan. Jezelf toestemming geven om te mogen voelen. Het zijn immers jóuw gevoelens en van niemand anders.
Ik ben hierin lerende, want iets veranderen kost nu eenmaal tijd. Maar tijdens die bewuste voetbalwedstijd was er dan weer even zo’n momentje van besef dat ik weer een stapje heb gemaakt. Dat, terwijl iemand ligt te vechten vóor zijn leven, ik mijn strijd tégen het leven juist aan het loslaten ben, wat uiteraard voor nog meer tranen zorgde.
Waarom ik dit met je deel is omdat ik nog veel te vaak mee maak dat vrouwen hun emoties verdringen ten koste van zichzelf. Dat emoties nog te vaak worden gezien als ongewenst en pijnlijk, iets om tegen te vechten. Terwijl dit onbegonnen werk is en je hiermee de signalerende functie van de emotie, voor het feit dat er iets is dat aandacht behoeft, negeert.
Alleen zijn veel vrouwen zich hier helemaal niet zo van bewust.
Door mijn eigen ervaringen te delen hoop ik dat ik misschien jou wel kan helpen om meer zicht te krijgen op jouw strijd met eten en de kilo’s. Zou het zomaar kunnen zijn dat emoties daarin een rol spelen?
Ik ben dan ook benieuwd hoe jij hebt geleerd om te gaan met emoties: waren emoties vroeger thuis toegestaan, of kreeg je juist een complimentje als je niet hoefde te huilen? Zou je dit met me willen delen?