vieze woorden
Veel van mijn klanten hebben een dienstbaar beroep. Toeval? Ik denk het niet.
Want juist die vrouwen die het fijn vinden om goed voor een ander te zorgen, zetten zichzelf met het grootste gemak op een zijspoor en moeten het doen met “left-over time”. En dat gaat zich uiteindelijk wreken, bijvoorbeeld in een verstoorde relatie met eten.
Gek toch eigenlijk? Wat zal dat nu toch zijn?
Is het echt een kwestie van goed voor een ander willen zijn? Ik vraag het me serieus af.
Ik denk namelijk, hoe vervelend dit ook klinkt, dat vrijwel geen enkel mens iets puur belangeloos doet. Met andere woorden, goed voor de ander willen zorgen, daar haal je zelf ook iets uit. En je brein zal er alles aan doen om te zorgen dat jij je prettig voelt. Dus als zorgen voor een ander je een prettig gevoel geeft, zal je brein je onbewust hebben gestuurd in je beroepskeuze.
Als ik eerlijk naar mezelf kijk dan was het goed voor anderen zorgen een mooie manier om mijn beschadigde zelfvertrouwen wat op te krikken. Doordat ik tijdens de lagere en middelbare school langdurig ben gepest, heb ik onbewust geleerd om mijn gevoel afhankelijk te maken van anderen. Ik ging dan ook op zoek naar bevestiging en goedkeuring bij anderen. En in de zorg kun je nu eenmaal toch op de nodige waardering rekenen. De dankbaarheid, de complimentjes, het gevoel krijgen “er toe te doen”, dat was iets dat ik niet uit mezelf kon halen, maar wat anderen mij wel een tijd lang hebben gegeven.
Maar wat ik helaas ook heb moeten leren is dat wanneer je niet leert om waardering uit jezelf te halen, de waardering van anderen in een bodemloze put beland. Het gevolg hiervan was dat ik in mijn zoektocht naar goedkeuring en waardering mezelf keer op keer voorbij rende en ik uiteindelijk met een burn-out thuis kwam te zitten.
Maar inmiddels is mijn leven behoorlijk veranderd en heb ik een aantal flinke knopen doorgehakt, waarvan de grootste en meest belangrijkste toch wel was om als zelfstandig ondernemer aan de slag te gaan. Overigens was destijds ook in deze keus vooral de wens om anderen te helpen voorliggend. Ik realiseerde me op dat moment totaal niet wat deze keus zou doen met mijn persoonlijke ontwikkeling.
Maar in werkelijkheid heeft het nogal voor wat interne aardverschuivingen gezorgd. Zo geeft het me de ruimte en de vrijheid om te dromen en om opnieuw te ontdekken wat ík wil en wat goed is en wat goed voelt voor mij. Hierdoor ben ik op een veel meer rechtstreekse manier goed voor mezelf gaan zorgen, waardoor ik lekkerder in mijn vel zit. Ik merk zelfs dat ook mijn zelfvertrouwen toeneemt.
Ik heb geleerd om mezelf op nummer 1 te zetten. En waar dit vroeger vanuit mijn “goed zorgen voor de ander” mindset als vieze woordjes zou hebben geklonken, zie ik nu in dat je pas goed voor een ander kunt zorgen wanneer je eerst goed voor jezelf zorgt.
Zo merkte ik de afgelopen maanden dat er iets niet helemaal liep zoals ik graag zou willen. Dat ergens iets niet helemaal lekker in balans was. Tijdens een weekje vrij kwam ik er achter dat dit te maken had met de werktijden die ik er op na hield.
Door met iedereen rekening te houden waren mijn werkdagen regelmatig veel te lang. Ik ben echt een ochtendmens, dus uiterlijk 08:30 uur zat ik achter mijn pc. Maar ik had regelmatig spreekuur in de avond, omdat ik vond dat ik ook rekening moest houden met klanten die overdag aan het werk waren. En aangezien ik het dan erg lastig vond om in de middag een paar uur vrij te nemen, werkte ik regelmatig klokje rond.
Tot ik me realiseerde dat dit totaal niet iets was wat bij mij en mijn natuurlijke ritme paste. Want die lange dagen gaven veel te weinig ruimte voor de nodige ontspanning en het werken in de avonden kostte me zoveel energie dat ik daar slecht van sliep.
Ik besloot vanaf toen om “nee” te zeggen tegen de vraag of ik ook in de avonden werk en om daarmee “ja” te zeggen tegen mezelf. En het mooie is dat ik hiermee wel degelijk ook “ja” zeg tegen de ander. Want doordat ik goed voor mezelf zorg en lekker in mijn vel zit ben ik scherper en efficiënter wanneer ik aan het werk ben, ben ik gezelliger voor mijn man en heb ik meer tijd en energie voor vrienden en familie 🙂
Hoe zou jouw leven veranderen als je eens wat vaker rechtstreeks “ja” zou zeggen tegen jezelf in plaats van dat je indirect je gram probeert te halen door de leukste collega, partner, vriendin of moeder te zijn?
Zou je dat met me willen delen?