Wat een gezeik
Voorzichtig open ik mijn ogen en gluur naar de wekker. 05:40 uur. Pfff dat kan niet waar zijn. Niet nu al. Ik knijp m’n ogen stijf dicht in de hoop dat het een droom is en dat ik nog even verder kan slapen. Naast me merk ik inmiddels ook wat gewoel op en aan zijn ademhaling hoor ik dat mijn man ook wakker is. Omdat het “mijn beurt” is om zijn ontbijt, mijn koffie en de krant te halen doe ik echter net of ik nog slaap. Zo geen zin. Te vroeg en te koud.
Eenmaal onder de douche kan ik me er slecht toe zetten de kraan dicht te draaien en ik rek het moment dan ook zo lang mogelijk. Maar om 8 uur heb ik m’n eerste call staan en ik moet me nog voorbereiden op m’n dag, dus dit rekken lukt me hooguit een paar minuten. Van wandelen komt vanochtend niks.
Mijn werkdag is gelukkig prima verlopen, ondanks een moeizame start. Ik heb zelfs nog gekookt om zo mijn man te bedanken voor het overnemen van mijn taakje die ochtend :-). Toch is plots daar het moment waarop ik onnodig uit m’n slof schiet. Ik heb een mail ontvangen over een “wijziging in de PHP versie met gevolgen voor de veiligheid voor mijn website” en als ik niet voor dan en dan reageer, dan….. “Wat een gezeik!”, roep ik uit.
Dit soort ict-achtige zaken vind ik sowieso de mindere kant van het ondernemen en dat heeft er alles mee te maken dat ik er geen bal verstand van heb. Nu kom ik er altijd wel uit, zeker omdat mijn man wél handig is in dit soort dingen, maar meestal kost het toch tijd en energie. Je moet je er eerst weer in verdiepen en mijn ervaring is dat het altijd simpeler lijkt dan het in de praktijk is.
Het feit dat me op dat moment eigenlijk wordt opgelegd me te verdiepen in iets waar ik zelfs nog nooit van heb gehoord, is de spreekwoordelijke druppel die dag.
Gelukkig kan ik tegenwoordig wel bedenken dat ik daar niet gelijk nú iets mee moet en mijn man zegt gelijk dat we daar dit weekend samen wel even naar kijken. De manier waarop hij dit zegt brengt zoveel rust en vertrouwen in een oplossing, dat ik het ook gelijk weer naast me neer kan leggen.
Dat geldt overigens niet voor het feit dat hier duidelijk sprake was van een “rode vlag”, wat direct bevestigd wordt door mijn moeizame opstart die ochtend. Het is duidelijk dat ik wat vermoeid ben. En dat is niet erg en zeker niet heel gek. In plaats van een weekje kerstvakantie, stonden er teveel dingen op de rol die gewoon af moesten voor 1 januari, waardoor ik de laatste 2 weken van december keihard heb gewerkt. Heel bevredigend dat het gelukt is om te doen wat ik moest doen, maar dit neemt niet weg dat het best intensief was. Zeker omdat ik nu ook geen tijd had om stil te staan bij de overgang naar een hele nieuwe fase in mijn leven, want mijn laatste werkdag bij Ipse had ik inmiddels achter de rug.
Waar ik vroeger volledig over dit gevoel van vermoeidheid zou zijn heel gewalst vanuit de gedachte “niet zeiken, gewoon doorgaan”, heb ik de afgelopen jaren geleerd om beter naar mezelf te luisteren en om dit soort signalen juist serieus te nemen. Het is namelijk niet erg om moe te zijn, maar ik weet inmiddels dat als ik niet ergens bijtank, ik in de weekenden uiteindelijk te moe ben om iets leuks te doen, waardoor ik uiteindelijk 2 dagen op de bank hang voor Netflix met een onweerstaanbare drang naar veel en ongezond eten. Een drang die ik meestal verlies.
Om dat moment dan ook voor te zijn, heb ik direct een me-time dag ingepland voor komende week. Een dag om eens even lekker te keuvelen in huis, in bad te gaan, niks te moeten en alles te mogen. Op die manier voorkom ik dat ik straks mijn oude strategieën uit de kast moet trekken om te “ontspannen”.
Wat ik je duidelijk wil maken met deze blog is dat het geen zin heeft om je te focussen op niet mogen snoepen of snaaien, wanneer je daadwerkelijke “probleem” niks met eten te maken heeft. Wanneer eten een gevolg is van, dan heeft het veel meer zin om te kijken hoe je aan de slag kunt met de oorzaak. In mijn situatie is mijn daadwerkelijke behoefte wat rust en ontspanning. Door mezelf daarin niet te horen of te erkennen en altijd maar door te gaan, heb ik in het verleden mijn “ontspanning” gezocht in eten. Eten gaf me namelijk een prettig gevoel, maar pakte natuurlijk niet de oorzaak aan. Het effect was dan ook slechts tijdelijk, los van het feit dat het op termijn natuurlijk alles behalve gezond en handig bleek te zijn.
Hoe is dit voor jou? Gebruik jij eten als oplossing voor iets anders dan honger?
Ik ben erg benieuwd of mijn blog je aan het denken heeft gezet over hoe jij om gaat met eten. Zou je dit hieronder met me willen delen?