Stop met zeuren
“Of je stopt met zeuren of je gaat er wat aan doen. Waarom ga je nu eigenlijk niet naar die huisarts?”…
Duidelijke taal. Woorden, die worden uitgesproken door mijn man als gevolg op mijn zoveelste klaagzang over de pijn in mijn rechterbil die opspeelt wanneer wij aan het wandelen zijn.
Al maanden lang heb ik er last van. De ene dag wat meer dan de andere dag en soms tot het punt dat wandelen bijna niet meer lukt. Alsof er een mes in m’n bil wordt gestoken en ik aan de grond genageld sta.
Er doorheen lopen lukt niet, en van echt goede dagen, dus dagen zonder pijn, is vrijwel geen sprake meer.
Ik heb geprobeerd om rust te nemen, op mijn houding te letten, te stretchen. Ik loop op goede wandelschoenen en pas m’n tempo aan. Maar tot een oplossing leidt dit helaas niet.
En daar baal ik van, want het belemmerd me in het bewegen, in het wandelen, terwijl ik dat juist zo graag doe.
Terecht dan ook dat mijn man zich afvraagt waarom ik niet naar de dokter ga met deze klacht.
En het meest frappante is dat ik er niet direct antwoord op heb. Waarom ga ik inderdaad niet? Het is een vraag die me de rest van de ochtend bezig houdt en waar ik echt even voor ga zitten.
Denk ik dan nog steeds dat de klacht soms vanzelf weer over gaat?
Nee, inmiddels heb ik al bijna een jaar lang last hiervan, dus lijkt het niet waarschijnlijk dat dit spontaan gaat oplossen. Maar wat is het dan wel?
Door even de tijd te nemen om mezelf eerlijk in de ogen te kijken kom ik tot de conclusie dat ik me schaam. Dat ik bang ben om de dokter lastig te vallen met mijn klacht, terwijl hij het zo druk heeft gehad en waarschijnlijk nog steeds heeft door de hele toestand rondom Corona. En ik ben bang dat de fysio zal denken “daar heb je haar weer”. Want een paar jaar geleden was ik daar ook al met schouderklachten.
Oké, dat is wel even confronterend. Blijkbaar vind ik het belangrijker wat anderen van mij denken, dan dat ik het vind om mezelf serieus te nemen. Want dat is precies wat er gebeurt.
Ik laat mezelf tegenhouden door mijn eigen gedachten over de situatie.
Is dat niet wat ik de vrouwen in mijn praktijk juist leer om níet te doen?
Ik leer hen dat gedachten niet meer dan hersenspinsels zijn. Hersenspinsels die niks te maken hebben met “de waarheid”, maar die ontstaan met het doel om ons “veilig te houden”. Goed bedoeld, maar puur gericht op het hier en nu, op de kórte termijn.
Vind je iets spannend? Doe het dan vooral niet, zegt dat brein.
Dat dit op de lángere termijn dan ook lang niet altijd leidt tot de meest verstandige keuzes, dat mag hopelijk duidelijk zijn.
Ik leer de vrouwen in mijn praktijk dan ook dat zij er voor kunnen kíezen om niet te luisteren naar deze gedachten. Om hun brein te bedanken voor de waarschuwing dat zij op het punt staan uit hun comfortzone te stappen, maar dat zij dit nodig hebben om tot groei en verandering te komen.
Hartstikke lastig, want gedachten zijn superkrachtig en kunnen super overtuigend zijn.
Het oefenen met het omgaan met gedachten stuit dan ook altijd op de nodige weerstand.
En vanuit deze weerstand zei een van deze vrouwen vorige week dan ook tegen mij: “ja, maar jij hebt makkelijk praten. Jij bent al slank”.
Mijn reactie hierop was dat iedereen last heeft van saboterende gedachtes, of het nu over eten gaat of over andere vormen van gedrag. Dat is nu eenmaal hoe ons brein werkt en dat is voor mij niet anders.
De kunst is om deze gedachten op te merken, om vervolgens de regie over je eigen leven terug te kunnen pakken van je gedachten.
En dat is precies wat ik heb gedaan zodra ik me bewust werd van mijn eigen belemmerende gedachten over een bezoek aan de huisarts. Ik heb er voor gekozen om, ondanks het ongemak wat ik hierbij voelde, toch een afspraak te maken en maandag kan ik terecht voor een eerste consult bij de fysio.
En ja, het maken van de afspraak voelde nog steeds wat ongemakkelijk. Want besluiten om tegen het advies van je gedachtes in te gaan, betekent niet automatisch dat je brein de strijd dan maar opgeeft. En gedachtes die je eenmaal hebt, kun je niet ongedaan maken. net zo goed als dat je niet kunt ont-weten of ont-leren.
Maar wil je iets bereiken in het leven, wil je ergens iets veranderen, dan mag dit best gepaard gaan met het nodige ongemak. Het gaat er niet om dat je je saboterende gedachten eerst moet zien te overtuigen van het tegendeel. Dat je eerst écht moet gaan geloven in het tegendeel.
Waar het om gaat is dat je bereid bent om te dealen met het ongemakkelijke gevoel dat volgt uit je saboterende gedachtes, om zo te doen wat wat je écht wilt. Wat op de langere termijn het beste voor je is.
Ik ben benieuwd wat deze blog met je doet.
Op welke manier laat jij je remmen om te doen wat je graag wilt doen door je gedachten? Mag jij bijvoorbeeld pas een korte broek aan als je minstens 10 kilo bent afgevallen? Of stel je het uit om lekker te gaan zwemmen omdat je vindt dat je nu echt niet in een badpak of bikini in het openbaar kunt verschijnen? Of misschien gun je jezelf geen lekker stukje chocolade omdat je gedachten je ervan overtuigen dat je geen maat kunt houden?
Zou je dit met me willen delen?