Van puppyvet tot obesitas
Suikerstress
Het is weekend en het is prachtig, zomers weer. Mijn man en ik zijn samen met wat vrienden neergeploft op een terras. De mannen zoeken hun verkoeling in de koude biertjes die worden geserveerd met het condens dik op de glazen, de dames gaan aan de rosé met ijs. En ik? Ik zit aan een spaatje rood. “Gezellig toch, niks mis mee” kun je nu denken, maar ik voel me alles behalve oké. De ober heeft namelijk op eigen initiatief een schijfje citroen in m’n spa gedaan…….
“Wat zit je nou te doen?”, vraagt m’n man terwijl ik subtiel probeer de citroen met m’n vingers uit m’n glas te vissen? “Ik mág dit niet, ik zit in ketose” fluister ik hem toe. Het gesprek is echter stil gevallen omdat iedereen gebiologeerd zit te kijken naar mijn geknoei. Terwijl ik verontschuldigend probeer uit te leggen dat dit betekent dat ik volop in mijn vetverbranding zit doordat ik geen koolhydraten en dus geen citroen eet, zie ik hoe wenkbrauwen massaal in een frons schieten. Langzaamaan voel ik het schaamrood naar m’n kaken kruipen en in mijn hoofd ontpopt de vraag “waar ben je nu toch helemaal mee bezig?”.
Dit was het begin van het einde van mijn allerlaatste dieetpoging.
Een poging overigens uit een reeks van velen, want ik heb uiteindelijk 25 jaar lang gejojood tussen de 71 en de 107 kilo.
Van puppyvet tot obesitas
Mijn worsteling begon al rond mijn 12e. Ik was op de basisschool vrij stevig en werd daar ook veelvuldig (je zou het bijna hartstochtelijk kunnen noemen) mee gepest. Toen dit pesten aanhield in de brugklas, doordat mijn “groupies” naar dezelfde school gingen als ik, was ik inmiddels zelf gaan geloven dat ik een “vies vet varken” was. Tijd voor actie dus!
Via de huisarts kreeg ik eetlustremmers voorgeschreven, tabletjes die je bij je maaltijd inneemt zodat je sneller vol zit. Ondanks dat ik ze braaf slikte werkte ze voor geen meter. Ik viel niet af en het pesten ging dus ook gewoon door. Omdat ik me in die tijd veel ziek heb gemeld om het pesten te ontvluchten, ging ik uiteindelijk met de hakken over de sloot over naar 2 HAVO. Mijn “groupies” gingen naar het VWO (zij waren namelijk wél altijd bij de lessen geweest), waardoor onze wegen zich vanaf dat moment wat meer gingen scheiden. Op de pauzes na dan. Ik voelde me in die tijd wel wat beter, maar echt ontspannen kon ik pas als ik thuis was. En ontspannen deed ik het liefst met eten. Uit angst voor het pesten kreeg ik in de ochtend geen hap door m’n strot en at ik overdag op school (lees: in het openbaar) weinig. Maar eenmaal thuis, achter mijn bureau of in de avonden en de weekenden haalde ik dit allemaal in. Plus nog een beetje.
Toen ik rond de 16 was woog ik dan ook ruim 100 kilo. Tijd voor een volgende poging om af te vallen! Dit keer koos ik voor een sportschooldieet. Meer eten en niet snoepen was de strekking. Man, man, tegen heug en meug werkte ik ’s avonds borden aardappelen naar binnen waar een volwassen kerel beroerd van zou worden. Daarnaast moest ik joekels kruidenpillen en vetverbranders slikken en dat terwijl ik nog geen paracetamolletje weg krijg. O, en natuurlijk werd ik 3 x per week afgebeuld in de sportschool, niet mijn hobby. Maar het resultaat mocht er zijn! In no time was ik 16 kilo afgevallen!!!
Toen kwam de zomervakantie….
Om een lang verhaal kort te houden: het jojoën “was aan” en mijn gestuiter ging door tot mijn 38e.
De ommekeer
In die tijd had ik me uit pure interesse aangemeld voor de studie “Gewichtsconsulent”.
OMG!!! Er ging een wereld voor me open! Ik leerde over gezonde voeding en wat dit eigenlijk betekent en kwam er achter dat ik geen idee had wat nu normaal en gezond eten eigenlijk inhield en dat ik er wel een heel verstoord eetpatroon op na hield. Het uitgangspunt van mijn eetpatroon was eigenlijk altijd om zo min mogelijk te eten en zo af te vallen. Dit kwam er in de praktijk op neer dat ik mijn ontbijt oversloeg, tussendoortjes oversloeg maar in de loop van de dag steeds meer trek kreeg en ik ging compenseren of eigenlijk overcompenseren. Dat mijn snaaibuien in de avonden en de weekenden onder andere verband hielden met het mezelf ontzeggen van een ontbijt, dat kwam niet in me op. Ik had namelijk in de ochtend gewoon geen trek doordat ik vaak op stond met nog een vol gevoel van de avond er voor. Daarnaast wist ik niet beter dan dat ik gewoon te weinig doorzettingsvermogen had. “Eigen schuld dikke bult”, dat was, en is helaas nog maar al te vaak, de boodschap aan mensen met een maatje meer. Hierdoor was ik gevoelig voor elke nieuwe voedingshype, want stel je voor dat ik het dit keer wél kon volhouden?
Elk nadeel heb z’n voordeel!
Maar inmiddels weet ik beter! Ik heb de afgelopen jaren heel veel kennis opgedaan over voeding en eetgedrag en weet nu dat succesvol afvallen veel verder gaat dan alleen kijken naar wat je in je mond stopt en het beschikken over voldoende doorzettingsvermogen. Dit inzicht heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik inmiddels al een jaar of 4 een stabiele maat 42 heb, zonder diëten, pillen, poeders of shakes. Geen idee wat ik weeg, want wegen, daar doe ik al jaren niet meer aan!
Mijn worsteling heeft uiteindelijk 25 jaar geduurd, maar hée, ik heb gewonnen! Nee, ik heb geen maatje 36, maar ik zit lekker in m’n lijf en ik heb een gezonde relatie met eten. En wat helemaal tof is, is dat ik mijn worsteling heb kunnen omzetten in iets super positiefs! Sinds 3 jaar ben ik de trotse eigenaar van coachingspraktijk Grip op je eetgedrag en inmiddels heb ik al tientallen andere vrouwen mogen helpen om de grip op hun eetgedrag terug te krijgen. Elke keer weer maakt mijn hart een sprongetje wanneer weer iemand inziet dat het mislukken van eerdere afvalpogingen niet aan háar lag maar aan haar áanpak.
Ik heb veel verdriet en frustratie gekend, maar als er nu tranen rollen in mijn praktijk dan zijn het tranen van opluchting en geluk!