Pepersaus of mayo?
De vrouwen die ik begeleid zijn al winnaars voor ze überhaupt hun eerste echte afspraak hebben gehad. Want door akkoord te gaan met onze samenwerking, gaan zij akkoord met het feit dat ze het dit keer écht anders gaan aanpakken dan al die keren daarvoor.
En dat is soms een hele grote stap, want het is onbekend terrein met een dus onbekende uitkomst. Maar wanneer ik hen uitleg dat kiezen voor de bekende en daarmee dezelfde weg ze ook steeds dezelfde uitkomst zal brengen, weten ze dat ze eigenlijk niet anders kunnen dan deze stap te zetten.
Dit betekent dat ze gedurende het traject dat we samen aangaan voor lastige uitdagingen komen te staan, zoals het loslaten van strenge eetregels. Maar des te groter is dan ook de opluchting wanneer zij ervaren dat het loslaten van eetregels helemaal niet automatisch betekent dat je daar van aankomt.
De ervaring dat je gewoon “ongestraft” een taartje kunt eten of een wijntje kunt drinken is zo waardevol en geeft zo veel perspectief en vertrouwen en ik voel me elke keer weer gezegend dat ik getuigen mag zijn van dit soort levens veranderende ervaringen.
Zij ervaren dat ze niet aankomen of afvallen van een bepaald product, maar dat het gaat om de patrónen in hun eetgedrag en om het vinden van balans.
En dat de vraag of je beter kipfilet of cervelaat op je brood kan doen echt niet interessant is wanneer je jezelf elke avond beloond met een reep chocolade. Of dat de keus tussen pepersaus of mayonaise echt het verschil niet gaat maken wanneer je avondmaaltijden voornamelijk bestaan uit makkelijke (lees calorierijke) gerechten als pizza, patat en sushi.
Bij mij mag je dan ook alles eten, mits je dit doet vanuit de juiste argumenten. Vanuit een bewuste, vrije keuze. En niet omdat je jezelf moet belonen, troosten of omdat je “toch wel eens een keer mag zondigen“.
En dat klinkt misschien heel logisch, maar er zijn maar weinig mensen die zich ook daadwerkelijk vrij voelen als het gaat om eten en drinken. Je hoeft social media maar te openen om overspoelt te raken met de keuzestress van vrouwen die worstelen met eten en de kilo’s.
Vrouwen die pretenderen te zijn gestopt met diëten, om vervolgens alleen maar producten te kopen met extra eiwitten. Of vrouwen die overdag al aan het bedenken zijn wat zij die avond gaan bestellen in het restaurant. Of die hun calorie-tracker moeten raadplegen of zij nog iets mogen eten.
Dan kun je wel zeggen dat je alles van jezelf mag eten, voor mij is dit geen échte vrijheid. Want wat is de échte reden voor als die extra eiwitten? En hoe kun je overdag nou al weten waar je ’s avond zin in hebt? En wat zegt het over je daadwerkelijke motieven om wel of niet te gaan eten, wanneer een tracker voor jou de keus moet maken?
Hoe is dit eigenlijk voor jou? Wat betekent vrijheid voor jou wanneer het aankomt op eten (en drinken)?