Help, mijn zus heeft een hobby!
“Wat nu weer?”.
Mijn man zegt het, ik denk het op het moment dat de bel gaat. Normaalgesproken krijgen wij niet zoveel spontane aanloop en als de bel gaat is het hooguit de glazenwasser of de postbode. Maar de laatste dagen is de bel wat vaker gegaan dan normaal en ook nu weer staat daar mijn zus.
Met een grote glimlach op haar gezicht overhandigd ze me trots een bord. Met zelfgemaakte gevulde koeken dit keer. Terwijl ik het bord in ontvangst neem bedenk ik hoe ik haar kan vertellen dat ik haar baksels niet meer wil. Ze zijn hartstikke lekker en ik zie hoe trots ze is op haar creaties en ik wil haar dan ook niet kwetsen, maar in een paar dagen tijd is dit al de 4e keer dat ze met zelfgebakken, calorierijke creaties voor de deur staat. Ze heeft vakantie en heeft ontdekt dat ze het super leuk vindt om te bakken.
Al voor ik mijn mond open kan doen grapt ze, “als je het niet meer wilt, moet je het maar zeggen hoor. Jij moet immers het goede voorbeeld geven”. Gebruik makend van deze opening geef ik aan dat het inderdaad beter is om hier mee te stoppen. Ik vind een stukje taart of een grote koek op z’n tijd echt heel lekker, maar niet elke week en al zeker niet meerdere keren in de week. En de makkelijkste manier om de verleiding dan te weerstaan is door het niet in huis te halen.
Gelukkig heeft mijn zus daar alle begrip voor, maar het is mij in het verleden ook wel gebeurt dat mensen niet zoveel begrip of zelfs geen respect konden opbrengen voor mijn eetkeuzes en dat ze probeerden mij op andere gedachten te brengen door een glas alcohol voor mijn neus te zetten (want grenzen vervangen nu eenmaal met een slokje op) of door opmerkingen te maken als “maar je ziet er toch goed uit?”.
Hartstikke onhandig dat soort mensen, zeker wanneer het mensen zijn die heel dicht bij je staan. Gelukkig was dit in mijn geval niet zo, maar in mijn praktijk zie ik schrijnende voorbeelden waarbij het mijn klanten door hun eigen familieleden zo moeilijk wordt gemaakt om te veranderen, dat ik soms ook voorzichtig voorstel om desbetreffend familielid een keer mee te nemen naar een consult.
Meestal wordt hier geen gebruik van gemaakt overigens.
Om mijn klanten te sterken in hun doelen leg ik hen dan ook vaak uit dat het hoogst waarschijnlijk geen onwil is, maar dat de reactie van hun huisgenoten voortkomt uit het feit dat hun keus om te veranderen ook van invloed is op de ander.
Dit betekent dat meestal, bij aanvang van het traject, steun en hulp door de gezinsleden wordt toegezegd, maar dat, zodra blijkt dat ook zij worden geraakt doordat:
* minder vaak uit eten kan worden gegaan
* of minder vaak eten wordt besteld
* minder vaak wordt geborreld of gesnackt
* meer moeite zal moeten worden gedaan omdat gemakkelijke keuzes vaak niet de meest handige zijn
de steun al snel ver te zoeken is.
Het veranderen van gedrag is voor de ander net zo moeilijk als voor jou maar dat betekent niet dat je niet bespreekbaar kunt maken wat het gedrag van de ander met jou doet en dat je geen beroep op hen zou mogen doen om je te helpen. Wat vaak wel werkt is door hen te vragen hoe zíj denken dat ze jou zouden kunnen helpen. Geef ze de ruimte om mee te denken en kijk eens of je hen kunt uitleggen hoe groot jouw worsteling is en hoeveel last je dagelijks ondervindt van jouw strijd met eten en de kilo’s. Vaak weten ze dit niet eens, omdat je hier nu eenmaal niet mee te koop loopt.
Ook al is het soms een beetje zoeken en zul je mogelijk wat water bij de wijn moeten doen, het loont echt de moeite als dit betekent dat je dan kunt rekenen op steun uit je naaste omgeving. Onderdruk dan ook de neiging om je eigen doelen aan de kant te schuiven om wille van de goede lieve vrede. Want wat heb je daar aan als van binnen constant een oorlog woedt?
Hoe is dit voor jou? Ervaar jij steun of probeer je vooral te zorgen dat jouw huisgenoten geen last hebben van jouw keus om te veranderen. Ik ben heel erg benieuwd. Zou je dit hieronder met me willen delen?