Rode konen en dikke tranen
17 is ze en te zwaar. Niet veel te zwaar, maar zoals ze zelf zegt, valt ze buiten de “normale” groeicurve. Eigenlijk al vanaf dat ze een week oud is is ze flinker dan gemiddeld en ze wil niets liever dan “normaal” zijn.
Gelukkig stemden haar ouders niet in met haar plannen om op dieet te gaan, maar gingen ze op zoek naar iemand met “verstand van zaken”.
Of ik ook met kinderen werkte? Ehh, nou eigenlijk niet. Bij kinderen kun je bijna niet over een geïsoleerd probleem spreken, maar moet je eigenlijk het hele systeem onder de loep nemen. Ook de interventies zullen gedragen moeten worden door het systeem, want een kind kan never nooit alleen de verantwoordelijkheid nemen voor een aanpassing van het eetpatroon. Daarnaast vraagt mijn werkwijze om vaardigheden die nou niet echt passen bij een kind. Daar waar ik inzoom op zelfreflectie en het doorgronden van je eigen gedrag, past bij kinderen veel meer een voorschrijvende manier van werken. Met andere woorden: ik zeg, zij doen. Niet een manier van werken die mij aanspreekt.
Maar als een wanhopige vader je dan vraagt om alsjeblieft een gesprek aan te gaan met zijn dochter omdat hij en zijn vrouw haar gewoon niet begrijpen en dat voor zoveel stress in het gezin zorgt, dan kun je toch niet weigeren.
En zo kwam het er dan toch van dat ze plaatsnam op de stoel tegenover mij. 16 was ze toen nog. Een verlegen meisje die zich verstopte in een dikke, grote trui.
Nu heb ik al niet zoveel ervaring met pubers, maar goed ik ben zelf ook jong geweest en te zwaar, dus een beetje inleven dat zou wel lukken. Ik ging er van uit dat ik haar aan zou horen, haar zou erkennen in haar worsteling om haar dan toch vriendelijk door te verwijzen naar iemand met “verstand van kinderen”.
Des te groter was dan ook mijn verbazing toen ze begin te praten. Een oude ziel in een jong lichaam. Compleet verrast door het gesprek waarin ze zich enerzijds kwetsbaar opstelde, maar mij tegelijkertijd ook volledig wist te overtuigen van het feit dat zij de verantwoordelijkheid aan kon om te doen wat gedaan moest worden, besloot ik dat ik haar toch zou begeleiden. Weliswaar met de nodige aanpassingen, maar wel gericht op een gedragsverandering en veel minder op eetinstructies zoals ik vooraf had verwacht.
Elk gesprek met haar was een feestje. De twinkeling in haar ogen wanneer ze zich echt begrepen voelde en daardoor steeds meer in ging zien dat zij niet “raar” was, maar dat er een verklaring was voor haar gedrag. De vechtlust die ze toonde zodra er weer een kwartje viel. Zo serieus als ze aan de slag was gegaan met de inzichten en opdrachten die ze tijdens onze gesprekken kreeg, en zo scherp als zij haar eigen gedrag kon verwoorden. Man, dat was gewoonweg genieten voor mij als coach.
En gisteren was daar het moment dat we ons traject gingen afronden, dat ik haar moest gaan loslaten. Het gaat super goed met haar. Ik laat haar dan ook in alle vertrouwen gaan. Haar gewicht is stabiel, ze is niet veel afgevallen, maar dat was ook niet ons doel. Veel belangrijker was dat ze op een normale manier met eten leerde omgaan en dat is gelukt. Ze straalt ook helemaal en voelt zichzelf een stuk slanker. Zelfs anderen zeggen het tegen haar en ze straalt het ook uit. Niks geen dikke truien meer maar een strakke leren broek en een nauw shirtje en het staat haar prachtig. Als een verlegen meisje kwam ze binnen, als een stralende jonge vrouw vol zelfvertrouwen nemen we afscheid van elkaar.
Ze geeft aan hoe blij en dankbaar ze is en prompt breekt ze. En even moet ik flink wat zeilen bijzetten om niet mee te gaan huilen. Ze raakt me namelijk diep in mijn hart. Heel even merk ik de gedachte op “wat als mij dit op mijn 17e was gebeurd, hoe had mijn leven er dan anders uitgezien”. Maar al snel laat ik dit los. Geweest is geweest. Ik kan mijn verleden niet herschrijven, maar hemeltje wat ben ik dankbaar dat ik wel mee heb mogen schrijven aan de toekomst van deze fantastische jonge vrouw.
Ook jij kunt je verleden niet herschrijven, maar je toekomst is als een wit canvas. Elke dag kun je opnieuw keuzes maken die je toekomst gaan bepalen.
Inmiddels ben ik na 25 jaar worstelen met eten en mijn gewicht uit de cirkel van afvallen en aankomen gestapt en heb ik eindelijk een stabiel gewicht bereikt waar ik me fit en happy bij voel. En nog belangrijker, ik ben niet meer de hele dag met eten bezig en voel me nooit meer schuldig over wat ik in mijn mond stop. Na 25 jaar worstelen heb ik eindelijk rust in mijn hoofd.
Klinkt je dit nu als muziek in de oren? Kun je wel wat hulp gebruiken bij het inkleuren van jouw canvas? Laten we dan eens contacten om te bespreken hoe ik je daarbij zou kunnen helpen.