Leven of geleefd worden
Woensdagavond had ik een sessie van de training Mindfullness die ik op dit moment volg.
In het kader van het thema van de avond, “goed voor jezelf zorgen”, vroeg de trainster ons een aantal vragen uit te werken. Een van deze vragen was “wat is je passie, en wat houdt je tegen om daar meer tijd aan te spenderen?”.
Een confronterende vraag, want vrijwel al mijn medecursisten kwamen tot de conclusie dat zij geen passie hadden. Ik vond het vooral confronterend om de hopeloosheid en het gebrek aan levenslust wat uit hun reacties sprak en om het feit dat ik me realiseerde dat ik net zo was tot een paar jaar geleden. Ook ik was passieloos.
Zeker zo’n 12 jaar heb ik puur geleefd voor mijn werk als manager in de zorg, er vanuit gaande of eigenlijk mezelf voorhoudende dat mijn werk mijn passie was. Puur die gedachte hield me jarenlang op de been. De drukte, de hectiek en de verantwoordelijkheid vond ik toch zo leuk?
Achteraf gaf het me vooral een gevoel “er toe te doen”, maar leuk is het niet om constant het gevoel te hebben om onder hoogspanning te staan.
Achteraf is een koe in z’n kont kijken, desondanks heeft dit mij wel heel veel geleerd.
Want ik besef me sinds een paar jaar dat ik jarenlang al mijn keuzes heb gebaseerd op hoe ik me op dat moment voelde en op wat er mogelijk zou kunnen gebeuren. Stress en angst waren daarin leidend, daar kwam geen passie aan te pas.
Doordeweeks ging al mijn energie op aan werken en in de weekenden kwam ik tot niks, want dan moest ik bijtanken. Het hebben van een afspraak in het weekend gaf dan al druk, omdat ik bang was niet voldoende te kunnen uitrusten om maandag weer te kunnen knallen. Ik was helemaal niet bezig met waar ik nu écht blij van werd en waar ik naar toe aan het werken was. Ik had geen tijd om te dromen en ik werkte dus voor mijn pensioen. Want als ik goed spaarde dan zou ik er later warmpjes bij kunnen zitten.
En zo zijn mijn dertiger jaren voorbij gevlogen.
Ze zeggen wel eens dat er eerst wat “ergs” moet gebeuren voor je de noodzaak ziet om te veranderen. Helaas is dat vaak ook zo, want iets of iemand zal je immers wakker moeten schudden uit een situatie die voor jou heel gewoon is geworden.
Mijn burn-out beschouw ik dan ook, achteraf, als een kadootje. Op het moment zelf niet hoor, want dit waren hele nare maanden, maar deze periode staat wel aan het begin van een belangrijke omslag in mijn leven. Het inzicht dat ik wérd geleefd en ik dat absoluut niet meer wilde, kwam toen op gang. Maar ja, wat moest ik dan? Ik had immers geen dromen, geen passie. Dit inzicht leidde dan ook niet direct tot een echte verandering. Op het werk werd wat geschoven met mijn taken waardoor ik weer even “door kon”, maar dit bleek al snel een pleister op een etterende wond.
Wat de boel bemoeilijkte was dat ik veel last had van belemmerende overtuigingen en gedachten die mij er ook van weerhielden om vrijuit te gaan dromen. Immers tegenover elk idee stonden minstens 10 bezwaren die maakte dat ik voor mijn gevoel geen kant uit kon. Ik kon toch niks anders, want ik deed al jaren hetzelfde soort werk, hoe moest het met de kosten als ik ander werk zou zoeken waar ik misschien wel weer onderaan zou moeten beginnen, wat als ik dat werk ook niet leuk zou blijken te vinden….
Tot ik begon met de cursus gewichtsconsulent. Ik kreeg een aanbieding om een thuisstudie met korting aan te schaffen en stuitte op deze opleiding. Uit pure interesse en omdat ik voor de zoveelste keer vastliep met een dieetpoging schafte ik deze cursus aan. Gaandeweg de cursus merkte ik dat niet alleen mijn relatie met eten begon te veranderen, er gebeurde nog iets anders: er werd iets in mij losgemaakt. Spontaan ontwaakte daar een passie: ik wilde hier iets mee gaan doen. Ik wilde mijn worsteling met de kilo’s en uiteindelijk het winnen daarvan omzetten in iets moois door anderen te helpen met het delen van mijn kennis en ervaring en dit heeft mijn leven op z’n kop gezet.
Want het hebben van een passie maakte dat ik anders ging denken. In plaats van te denken in onmogelijkheden en bezwaren begon ik te denken in wat er wél mogelijk was om mijn passie te kunnen gaan leven. Óf ik andere vrouwen zou gaan helpen met mijn kennis en inzichten was geen vraag. De enige vraag was hóe ik dat zou gaan doen.
Ik ging op zoek naar succesvolle vrouwelijke ondernemers om van te leren en raakte enorm geïnspireerd door deze vrouwen die hun dromen leefde en die hun tijd indeelde om deze dromen heen, in plaats van dat zij in hun “left-over” tijd probeerde om ook nog eens iets te doen wat ze écht leuk vonden. Deze vrouwen inspireerde mij om anders te gaan leven en vooral te gaan doen wat me écht blij maakt, in plaats van te leven zoals ik dacht dat ik hoorde te leven.
Zo heb ik mijn financiële zekerheid opgezegd door mijn baan in loondienst te beëindigen, iets dat echt niet denkbaar was tot een paar maanden geleden. Dit paste namelijk totaal niet bij de normen en waarden waarmee ik ben opgegroeid. Maar in plaats van elke dag te ploeteren om er vooral voor te zorgen dat ik er op m’n oude dag warmpjes bij zou zitten, besloot ik dat ik er nú al warmpjes bij wilde zitten door mijn passie te leven, te genieten van elke dag, elke dag te doen wat ik leuk vind, tijd te hebben om te wandelen, te mediteren, gezond te eten, tijd te hebben voor mijn man en onze passie om buiten te zijn in de bossen.
Waarom ik je dit allemaal vertel? In mijn praktijk zie ik vaak dezelfde patronen terug bij de vrouwen die ik begeleid. Vrouwen die dromen over een slank en gezond lijf, maar vervolgens niet de dingen doen die ze daarbij gaan helpen omdat ze alleen de left-over tijd gebruiken om hun droom na te jagen. Vrouwen die geleefd worden door hun werk en hun gezin om vervolgens zelf altijd maar achteraan de stoet te bungelen. Vrouwen die over het algemeen heel goed zijn in het zorgen voor een ander en dat blijkbaar heel belangrijk vinden, maar die geen tijd nemen om goed voor zichzelf te zorgen of hopen dat een ander dat dan wel voor hen doet. Het gevolg hiervan is dan vaak dat zij meer gaan eten. Overeten is namelijk veel vaker een gevolg van een onderliggend “probleem” als puur een kwestie van geen flauw benul hebben van voeding en daardoor de verkeerde keuzes maken. En zo zitten zij vaak in een negatieve spiraal die ze vervolgens proberen te doorbreken met een dieet. “Want als ik slank ben, dan is alles beter”, is vaak wat zij (onbewust) denken.
Tegen hen, en ook tegen jou, als je jezelf hierin herkent, wil ik zeggen: stop met overleven, ga écht leven! Jij bent net zo belangrijk als een ander, dus zet je zelf en jouw dromen eens op nummer 1.
En nu hoor ik je denken, ja dat is makkelijk gezegd, maar……..
Ook jij zal net als ik minstens 10 bezwaren hebben waarom jij denkt dat dit voor jou niet is weggelegd. Maar het leven van je passie, het volgen van je dromen is geen kwestie van geluk hebben. Dat is geen kwestie van het treffen van “de juiste omstandigheden”. Het leven van je passie is het créëren van de juiste omstandigheden. En dat is een kwestie van keuzes maken en in actie komen. Dat was voor mij niet anders als dat het voor jou is.
De vraag is alleen of je bereid bent om móeilijke keuzes te maken.
Voor mij was het opgeven van mijn financiële zekerheid een moeilijke keus. Ik moest accepteren dat ik zou leven met meer onzekerheid en ook dat ik in mijn eentje de volledige verantwoordelijkheid zou dragen voor het wel of niet succesvol worden als ondernemer. Ik dacht dat dit me heel veel druk zou geven, maar door alles wat ik daardoor heb teruggekregen kan ik dat prima relativeren en daar prima mee leven.
Moeilijke keus, makkelijk leven.
En wat de toekomst ook brengt, ik zal tenminste nooit blijven zitten met de vraag “wat als…”.
Hoe is dit voor jou? Sta jij voldoende stil bij hoe je je leven leeft, wat écht belangrijk voor je is, welke keuzes je maakt en welke (onbewuste) prioriteiten je stelt? Word jij vooral geleefd met het risico dat je over een aantal jaren wakker schrikt en je beseft dat de tijd ongemerkt aan je voorbij is gegaan of leef jij je mooiste leven?