Ik zie ik zie wat jij niet ziet
Vol verbazing kijk ik naar haar. Mijn slanke collega die niet alleen een flink stuk taart maar vervolgens ook nog een brownie wegwerkt alsof het niks is. Terwijl ik zelf nog altijd worstel met mijn keuze (zal ik wel, zal ik niet, een klein stukje kan toch geen kwaad, dat heb ik wel verdiend, dan neem ik voorlopig niks meer, het ziet er wel erg lekker uit, doe nou niet, straks heb je weer spijt, ja maar zij nemen toch ook, waarom mag ik dan weer niks,….), zie ik grote happen taart verdwijnen, kaken rondmalen en hoor ik geluiden van genot terwijl zelfgemaakte baksels worden gekeurd.
Het water loopt me in de mond. Ik voel me rot. Ik word heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties. Ik besluit niks te nemen, maar in plaats van me trots te voelen, voel ik een emotie die me volledig bij de strot grijpt en alle andere emoties naar de achtergrond verdrijft. Ik voel jaloezie. Jaloezie omdat mijn collega blijkbaar alles kan eten wat zij maar wil. Ze is eerder te dun dan te dik en ik merk dat dat me irriteert. Dit is toch niet eerlijk? Waarom zij wel en ik niet? Waarom kom ik al aan van een glas water en kan zij blijkbaar ongestraft bunkeren.
Ik ben niet trots op mijn gedachten, maar dit is wel hoe het op dat moment is.
Ik begrijp er helemaal niks van.
Tot we maanden later een teamuitje hebben en we met z’n allen naar de pizzeria gaan. Daar word ik keihard met m’n neus op de feiten gedrukt en blijkt dat niks is wat het lijkt en hoe mijn gedachten een loopje met me hebben genomen.
Tijdens het etentje observeer ik mijn collega. Dit keer krijg ik een heel ander beeld van haar eetgedrag. Terwijl ik aan mijn 2e broodje kruidenboter begin constateer ik dat zij nog geen hap heeft genomen. Het broodje dat zij kreeg aangereikt van een andere collega ligt nog altijd onaangetast op haar bord. Wanneer zij het broodje uiteindelijk toch oppakt neemt zij een hapje en legt het broodje terug.
Wanneer we aan het hoofdgerecht beginnen is de “stand” uiteindelijk 3:1. 3 broodjes voor mij, 1 broodje voor haar. En de enige reden waarom het geen 4:1 is geworden is simpelweg omdat de broodjes op waren.
Ik zal je niet vermoeien met een gedetailleerde beschrijving van de volgende gangen, maar waar het op neerkomt is dat ik nog een hele pizza at en een stuk tiramisu terwijl zij haar pizza voor 3/4e opat en alleen een theetje met een klein italiaans koekje at als nagerecht.
Ik hoor vergelijkbare verhalen ook vaak van de vrouwen in mijn praktijk. Het gevoel zelf niks te kunnen eten en al aan te komen van de wind en het idee te hebben dat anderen maar kunnen doen wat zij willen.
Wanneer je jezelf op deze manier vergelijkt met anderen, dan is het enige wat het je oplevert een gevoel van onrecht en frustratie en dat allemaal gebaseerd op een momentopname. Dat ene eetmoment wat in je hoofd een eigen leven is gaan leiden en waar vaak niks van blijkt te kloppen als je naar de feiten kijkt.
Net zo goed als dat de gedachte dat slanke vrouwen alleen maar bleekselderij eten en water drinken niet klopt, klopt de gedachte dat iemand maar kan eten wat zij wil ook echt niet.
Het heeft dan ook geen zin om jezelf te vergelijken met anderen, tenzij je bereid bent diegene een hele week tot in detail te observeren. Vraag me alleen wel af of die ander dat zo’n goed idee zou vinden ;-p.
De enige vergelijking die wél zin heeft is om jezelf vandaag te vergelijken met gisteren en om te kijken welke kleine stap je vandaag kunt zetten om de versie van jezelf van gisteren vandaag nog te overtreffen.
Dus… wat ga jij vandaag nog anders doen? Zou je dit met me willen delen?