| Vroeger dacht ik altijd: “wanneer ik straks x kilo ben afgevallen, dan voel ik me gelukkig!”.
Hier heb ik mezelf jarenlang mee voor de gek gehouden, want dat moment kwam helaas nooit.
Ik liet mijn gevoel van geluk volledig afhangen van de cijfers op de weegschaal en was ik dan wat afgevallen, dan was het nooit genoeg. Ik had nooit echt een streefgewicht voor ogen, want ik dacht dat ik het wel zou merken wanneer ik me eindelijk echt gelukkig zou gaan voelen maar dat magische gewicht leek ik maar niet te kunnen bereiken.
Doordat ik zo dwangmatig bezig was met de weegschaal, had ik geen enkel gevoel meer voor mijn lijf. Omdat ik chronisch ontevreden was over mijn gewicht, was ik vanzelfsprekend ontevreden over mijn lijf. Ik voelde me dan ook altijd dik. Nu zie ik op foto’s terug hoe ongelooflijk onterecht dat op bepaalde momenten is geweest!
Dat ik uit contact was met mijn lijf bleek vooral in kledingwinkels. Doordat ik me altijd te dik voelde, lukte het mij bijvoorbeeld niet om een realistische inschatting te maken van welk kledingstuk mij wel of niet zou passen. Ik keek niet naar de pasvorm maar koos voor de maat die ik in mijn hart wilde hebben. Dat de ene M de andere niet is bedacht ik me toen niet echt. Eerder werd ik bevestigd in mijn dik zijn wanneer de M niet bleek te passen.
Nu kan ik zien dat niet alleen de cijfers op de weegschaal en mijn kledingmaat maakte dat ik me dik bleef voelen. Ook de manier waarop ik omging met eten had hier een hele grote rol in. Was ik streng voor mezelf, dan merkte ik dat direct in hoe ik me voelde. Zeker wanneer ik honger had en dat knagende gevoel wist te negeren, voelde ik me gelijk 5 kilo lichter en zelfverzekerder. Echter kwam er altijd weer dat moment waarop ik overvallen werd door een snaaibui, waarna ik me gelijk weer 10 kilo zwaarder voelde.
Helaas bleef het door mijn grillige eetpatroon uiteindelijk niet alleen bij dik voelen, maar kwam ik altijd na een periode van streng lijnen weer aan.
Ik had geen controle over mijn eetgedrag, was niet goed afgestemd op mijn lijf en mijn gewicht ging op en neer. Al met al voelde ik me dus constant dik en niet gelukkig.
Pas toen ik ging begrijpen waarom ik at en snapte waarom het, ondanks mijn wens om slank te zijn, me maar niet lukte om succesvol en blijvend af te vallen, is het mij langzaamaan gelukt de grip op mijn eetgedrag terug te pakken.
Ik heb op een hele andere manier leren kijken naar voeding en afvallen en ben daardoor weer in contact gekomen met mijn lijf. Ik heb een normaal eetpatroon aangeleerd, waarbij ik bepaal wanneer en wat ik eet en ik heb nu een stabiel gewicht. Geen idee wat dat is, want ik weeg mezelf niet meer, maar ik pas gewoon steeds dezelfde kleren als het jaar ervoor.
De weegschaal of het label in mijn truitjes bepalen niet langer hoe ik me voel.
Ik heb een realistisch zelfbeeld, een die past bij mijn leefpatroon en omdat ik me gelukkig voel bij mijn leefpatroon, heb ik geleerd gelukkig te zijn met het lijf wat daarbij past! |
