Als het nou een cup-A zou zijn…
Stomverbaasd, met open mond staar ik mijn collega aan: “je maakt GEEN grapje???”. Helaas blijkt zij bloedserieus te zijn, en ik daardoor met stomheid geslagen.
Voor mijn andere werk, als manager binnen de verstandelijk gehandicaptenzorg, bezoek ik zo nu en dan andere instellingen. In oktober staat een bezoek gepland aan een gesloten inrichting. Gisteren was ik deze dag aan het voorbereiden met mijn collega’s toen een van hen zei “had je al gehoord dat je nu echt pieploos door het detectiepoortje moet?”.
Binnen gesloten instellingen hebben ze, zoals ook bijvoorbeeld op Schiphol het geval is, van die poortjes waar je door heen moet lopen om te checken of je niks mee naar binnen smokkelt. Draag je iets bij je van metaal, dan gaat het poortje piepen. Het is de bedoeling dat je pas naar binnen mag wanneer je zonder te piepen door de poort kunt. In het verleden heeft dit er regelmatig toe geleid dat ik mijn riem, sieraden en zelfs schoenen uit moest doen om toegang te krijgen. Niet dat ik dan pieploos door de poort ging, want ik draag namelijk beugel bh’s. Nooit eerder is dit een probleem geweest, want met een handscanner of door te fouilleren deden ze dan een laatste check en mocht ik alsnog naar binnen. Tot deze inrichting dus besloot de veiligheidsmaatregelen te vergroten en de regel nu dus onverbiddelijk is: je moet pieploos door de poort.
Ik weet niet of je de bui al voelt hangen, maar dit betekent dus voor vrouwen met beugel bh’s dat zij hun bh uit moeten trekken….
Terwijl ik dit schrijf kan ik het bijna zelf nog niet geloven. Maar, je leest het goed: de bh moet uit.
Terwijl ik aan het verwerken ben wat er net is gezegd schieten mijn andere collega’s in de lach bij het zien van mijn gezicht en komen zij met allerlei “logische verklaringen” en oplossingen.
Het is toch immers logisch dat veiligheid voorop staat en je kunt toch gewoon je sport-bh aan doen? Een andere collega heeft speciaal voor dit euvel bh’s zonder beugel gekocht, ook een optie. Daarnaast kun je je bh gewoon uittrekken in de wc, dat hoeft niet en plein publiek.
“Ja, maar dan moet je alsnog zonder bh door dat poortje”, protesteer ik nog zachtjes.
Ik hoor en snap echt wel wat mijn collega’s zeggen, maar ik lijk de enige te zijn die oprecht moeite heeft met dit verhaal. Ik kan nu niet direct aan een oplossing voor mijn nieuwe probleem denken want ik kan niet zo snel voorbij aan wat ik nu voel en ik weet eigenlijk niet eens precies wat ik nu voel. Ik besluit het er voor nu ook maar even bij te laten.
Enkele uren later tref ik een andere collega tijdens de lunch. Qua postuur een collega die lijkt op mij. Ook geen cup A laat maar zeggen. Om toch eens mijn gevoel te checken bij een “gelijkgestemde”, vertel ik haar wat ik die ochtend heb gehoord. Prompt zie ik bij haar hetzelfde gebeuren als bij mij die ochtend gebeurde. Het bloed stijgt naar haar wangen wanneer zij bijna spugend zegt “BELACHELIJK! DAT ZOU IK ECHT NIET DOEN!”.
Niet dat deze reactie mij nu direct een oplossing biedt voor mijn probleem, maar ik merk toch dat haar reactie mij raakt. Zeker wanneer zij exact verwoord wat er in mijn hoofd aan gedachtes ronddwalen. Alsof ze in mijn hoofd kan kijken! Ik voel me erkend en begrepen en ook al is het probleem dan nog niet opgelost, voelt het in ieder geval minder zwaar.
Wanneer ik ’s avonds thuis het verhaal aan mijn man vertel krijg ik echter weer opnieuw een les over veiligheid en over hoe logisch deze maatregel wel niet is.
Even raakt me dit, maar al snel realiseer ik me dat dit eigenlijk niet zo vreemd is. Het euvel zit m namelijk in het feit dat zowel mijn collega’s met hun cup A of nou ja hooguit B, en mijn man mijn probleem niet écht snappen. Mogelijk geldt overigens nu voor jou hetzelfde en dat is oké. Zij, en misschien jij dus ook, doorleven het probleem niet, voelen de emotie niet waardoor zij niet anders kunnen dan de situatie beredeneren vanuit hun verstand. En ook al zouden zij de empathie kunnen opbrengen door mij te erkennen in mijn gevoel, dan nog zouden zij niet wéten wát ik voel en dat kan ik ze niet kwalijk nemen.
Ik realiseerde me dat dit wel exact is waarom zoveel mensen die hulp zoeken bij het afvallen hier, ondanks de hulp, niet in slagen: er wordt door veel hulpverleners echt nog steeds veel te makkelijk gedacht over afvallen. De hulp is dan ook vaak gebaseerd op het idee “elk pondje gaat door het momentje”. Doordat veel hulpverleners niet oprecht snappen dat dit echt te kort door de bocht is, is de empathie en het begrip voor de worsteling vaak ver te zoeken. Het probleem wordt daardoor vanuit het verstand benaderd waardoor steeds maar wordt aangehaald hoe belangrijk gezond eten en een gezond gewicht is voor je gezondheid. Hulpverleners denken er zelfs juist goed aan te doen om de strenge juf uit te hangen en zien helaas niet dat dit juist vaak een tegengesteld effect heeft. Ik hoor namelijk regelmatig dat mijn klanten bij eerdere hulpverlening het contact hebben verbroken of vooral naar de mond van de hulpverlener zijn gaan praten omdat ze zich schaamde dat het weer niet was gelukt en bang waren voor “de preek”.
Alsof je probleem met eten en je gewicht al niet lastig genoeg is, wordt het dus eigenlijk alleen maar groter door de manier waarop de buitenwereld, inclusief zogenaamde deskundigen hierop reageren. En jij maar denken dat jij de reden bent waarom het je steeds niet lukt!
Tijd dus om je gedachten over het mislukken van je pogingen eens onder de loep te nemen 😉
Ik ben erg benieuwd wat deze mail met je doet. Was je je al bewust van de invloed van anderen op jouw probleem of geeft dit je nieuwe inzichten of biedt het je zelfs nieuwe perspectieven?
Zou je dit met me willen delen?
Beugels zijn niet maatgebonden. Vooral de mooie lingerie bh’s hebben standaard een beugel. Ook in cup a. Maar het is voor iemand met een grote maat genanter om naturel door een poortje te moeten gaan. Voor wat betreft belerende hulpverleners vind ik ook dat zij er beter aan doen op basis van gelijkwaardigheid met hun clienten om te gaan. Iemand die gewicht wil verliezen weet zelf ook wel dat fastfood en zoetigheid niet goed is. Daar hoeft ze geen 60 euro voor neer te tellen
Helemaal met je eens Aline!
Bij mij brengt het misschien heel iets anders naar boven… Het gevoel dat erbij komt kijken dat je je niet lekker in je lichaam voelt en daardoor gewicht kwijt wil, maar met name de worsteling in de gedachten probeert te “overwinnen”. Dit gevoel wordt door velen (hulpverleners maar ook de gewone burger) onderkent en weggedrukt, waardoor je eigenlijk het niet meer kenbaar wil maken. Maar dat is dan weer in strijd met de hulp en aanmoediging die je zou willen van de mensen om je heen, waardoor je het juist kenbaar wil maken.
Ja heel dubbel he Corinne! Zo jammer, want zo blijft het voor heel veel mensen een enorme eenzame strijd… Het lijkt wel alsof er nog steeds een taboe heerst op dit onderwerp, terwijl ondertussen meer dan de helft van de mensen in Nederland te zwaar is…
Ik denk al vrij lang hetzelfde als jij, echter, daarbij ga ik zover als zeggen dat mijn dik zijn bijna hetzelfde is als de andere kant van een stoornis als anorexia. Als ik in de spiegel kijk zie ik niet wat ik zie als iemand mij op de foto zet. Mijn ogen zien in de spiegel iets wat nog steeds wel een beetje ok is. Maar ik weet dat anderen mij zien als ikzelf op een foto, bleeehhh, en dan ook nog zonder BH?! Zou voor mij reden zijn om niet naar binnen te gaan en gewoon weg te gaan. Zolang je geen echt overgewicht hebt gehad kun je jezelf daar ook niet in inleven. Bang zijn dat stoelen te klein zijn of iets ongezonds eten in het openbaar. Zo zijn er veel dingen die dit verhaal bij mij losmaken.
Ik herken wat je zegt dat het beeld dat je in je hoofd hebt niet overeenkomt met de spiegel of foto. Daarom geloof ik ook niet dat afvallen perse maakt dat je gelukkiger zal zijn en kijk is met mijn klanten ook liever niet naar de cijfers op de weegschaal maar wel naar overwinningen als inderdaad geen angst meer hebben om niet in een stoel te passen. Het gaat veel meer om wat het afvallen je brengt en dat is niet 1 op 1 hét geluk. Ik denk dat andersom juist de dingen zoals jij schrijft de echte motivator zouden moeten zijn achter het willen afvallen. Het niet meer durven genieten van eten in het openbaar, of niet kunnen vliegen, daar heb je veel meer direct last van dan de cijfers op de weegschaal of termen als BMI, obesitas. Maar ook met voldoende motivatie is afvallen niet iets wat je zo maar even doet, want anders zouden de gezondheidsrisico’s alleen al wel zorgen dat iedereen gezond gaat eten. Zoals je in je tweede reactie schrijft: weten dat je iets niet zou moeten doen is helaas niet hetzelfde als ook daadwerkelijk doen. Dit komt omdat we nu eenmaal onze eet-beslissingen niet alleen maar met ons verstand nemen, maar ook voor een groot deel met onze emoties. Dat kunnen zowel positieve als negatieve emoties zijn! Ik leer mijn klanten dan ook hoe ze een emotie-gedreven besluit kunnen omzetten naar een verstandig besluit. Niet makkelijk, maar wel mogelijk! Jezelf alles altijd maar ontzeggen heeft helemaal geen zin. Dus wanneer je schrijft dat je uit eten bent geweest mét toetje, dan zeg ik: dat moet kunnen. Veel interessanter is dat ik uit je reactie lijk op te maken dat je niet helemaal achter dit besluit stond, dus dat verschil tussen weten/ willen en doen. Daar ligt je echte uitdaging! liefs Annouschka
Ps
En ik denk dat overgewicht net zo serieus bekeken moet worden als andere eetstoornissen want er zit meer achter dan alleen maar trek hebben. Ik heb morbide obesitas en toch ben ik gisteravond lekker gaan uit eten INCL heerlijk toetje, ik weet dat dat niet goed is maar doe het toch. Waarom is dat ?